Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Vallen en opstaan
De activiteiten in ons project zijn deze dagen dynamischer dan ooit. Als een storm aan het strand ontstaan er nieuwe vormen, om vervolgens weer te worden afgebroken, verschoven. Het dak van ons badkamerhuis wordt herbouwd op de traditionele manier: een houten constructie met erbovenop stenen leien. De stenen leien worden aan het dak geplakt met klei. Alle materialen zijn lokaal en het zou volledig waterdicht moeten zijn voor jaren, als het goed wordt aangelegd. Ik herhaal: als het goed wordt aangelegd. Het maken van zulke daken is een verdwijnend ambacht in de regio, omdat velen inmiddels voor stalen of betonnen daken kiezen.
De eerste timmerman ging rap van start met veelbelovende woorden en zijn zoon als assistent. Hij had al eerder steenwerk voor ons gedaan en we kunnen goed met hem overweg. Na het eerste stuk dak zagen we dat hij de vrijheid had genomen de esthetica van de bouw naar zijn eigen hand te zetten. Niet zoals de traditionele bouw. Hier en daar wat metalen platen ertussen ter improvisatie. Bijna alle stenen leien waren al opgegaan. Er moesten nieuwe komen, en Karan vond via zijn netwerk meer tweedehands leien in een dorp verderop. De eerste regenbui van de zomer kwam en het nieuwe stuk dak begon te lekken. Ook de netgelegde vloer in huis verkruimelde binnen enkele dagen. De timmerman die beweerde dat hij het allemaal kon doen, kon het blijkbaar toch niet. Het was tijd om vriendelijk afscheid te nemen. Een tweede timmerman kwam met grote overtuigende verhalen. Eerst zien dan geloven, zeiden we tegen hem. Hij begon de dag erop, behoorlijk gehaast en zenuwachtig. Hmm.. Ook hij bouwde een stuk dak, wat met de avondregen duidelijk lekte. Passerende buurtbewoners vertelden ons steeds een stalen dak te nemen, maar we wilden niet opgeven. Nummer drie kwam, zwijgend en zonder beloften. Hij zei: geef me de kans en als het niets is, betaal je me niet. Dat was dat. Geconcentreerd werkte hij met zijn assistent. Alles wat afgebroken moest worden, werd weer afgebroken en opnieuw aangelegd. Dit keer zag het er prachtig uit. Nog even afwachten op de regens om te zien of het werkelijk waterdicht is.. Dan hebben we een feestje te vieren en kunnen we (buiten) een regendansje doen.
Terwijl de badkamer een modderboel is, arriveert onze eerste vrijwilligster. Ze komt uit Zuid-Afrika en weet van alles over permacultuur. Op haar eerste dag begon ze enthousiast brandnetels te snoeien voor de composthoop. Zelf voel ik me soms als een kip zonder kop en Karan ook met alles wat gaande is. Het is een goede les om niet meer te tillen dan we kunnen. En in kleine stappen te onderzoeken of iemand kan wat ie beweert. Afspraken te maken voor als het in de soep loopt. Ja, we zijn volop aan het leren, midden in de storm. Met vallen en opstaan, zoals dat gaat.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
