Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Verveelplek
Ik pak een vel papier en begin te tekenen. Eerst het huis, daarna de bijgebouwen, dan de groene terrassen. Steeds meer komt er bij. Een druivenstruik zoals die vroeger ook over het portiek had gegroeid. Zonnepanelen en een kippenhok. Alles wat zich in mijn hoofd heeft verzameld aan ideeën teken ik in het landschap. Soms vraag ik me af of het allemaal gaat passen, want het papier is maar zo groot, zoals het erf van ons project ook een grens heeft. En ik kan moeilijk mijn compost-ideeën bij de buren plaatsen. Moet er ook een schommel bij? Vraag ik mezelf af. Ja, absoluut. Ik teken een schommel aan de grote boom. Wie wil dat nou niet, schommelen met uitzicht op bergen?
Ik ben nu vier maanden in Nederland, waar ik hoopte het bij anderhalf te houden. Allereerst kostte het tijd om mijn werkvisum te ontvangen voor India. Vervolgens stond de koffer gepakt, maar kreeg ik een positieve testuitslag. Ik had corona – en bleef positief testen. Het was een kwestie van geduld en improvisatie met de extra maanden in Nederland. Mijn leven, partner, project en thuis zijn in India. Wat ging ik doen? Gelukkig had ik een goed verblijf met schilderspullen. Ik begon te reflecteren over mijn intentie achter ons project. Wat drijft mij? Wat wil ik voor mijzelf en de mensen toevoegen? Natuurlijk had ik daar al eerder over nagedacht, maar dit keer nam ik er meer aandacht voor. En als ik alles zou mogen dromen, hoe zou de plek er dan uitzien? Op een gegeven moment druppelden er allerlei ideeën binnen. De emmer werd steeds voller, totdat ik het allemaal met waterverf over het papier liet lopen. Na deze visualisatie begon ik alle gedachten over de plek, intenties en de programma’s uit te schrijven. Er ontvouwde zich een duidelijk meerjarig projectplan voor onszelf als richtlijn, en om te kunnen tonen aan mogelijke investeerders. Nog niet eerder had ik het zo helder voor ogen gezien. Ook Karan was enthousiast.
Ik geloof dat veel creatieve plannen zo ontstaan – vanuit doelloosheid en verveling. Vandaar dat Google verveelplekken op kantoor heeft, al noemen ze het vast anders. Daar kun je ontspannen en zodoende tot nieuwe inzichten komen voor je werk. Althans, dat is het idee. Wellicht maakt dit soort improvisatie de wereld steeds een stukje mooier. Zo zag ik eens in India een koe waarvan de hoorns geverfd waren door zijn eigenaar: de ene hoorn was blauw de ander roze. Dat moet ook een ingeving zijn geweest in een moment van ontspanning. Ondertussen geniet ik van de kaas die ik in Nederland goed kan verkrijgen, totdat ik weer mag uitvliegen. En als het zover is, dan gaan we denk ik allereerst de schommel realiseren. Een ultieme verveelplek voor alle bezoekers van Adara.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
