Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Improvisatie
Deze dagen ben ik in Nederland, in afwachting van mijn visum voor India. Ik sta te trappelen om terug te gaan naar ons project. Ik denk terug aan de laatste dagen voor mijn vlucht naar Nederland. We dwaalden op de scooter door de stad Dehradun op weg naar een gebouwtje voor een coronatest. Karan kende de weg, wat ik telkens weer bewonder in het doolhof van kleine informele tentjes en smalle wegen. Als je Google Maps volgt, is de kans groot dat je heel wat anders aantreft dan wat je opzocht. We suisden verder en verder. Ik rook vuur en gebrande pinda’s. Dat wordt in de wintermaanden veel verkocht in stalletjes op straat. Het was al donker zo in de avond. De gezichten van twee mannen lichtten op tussen de rook. Het zijn de kleine alledaagse taferelen die ik zo bijzonder mooi blijf vinden.
Een dag later zat ik in het vliegtuig van Delhi naar Amsterdam. Het vliegtuig was gevuld met 90% Indiërs en iedereen maakte zich klaar voor vertrek. Binnen de kortste keren waren de bagageruimtes overvol gestouwd. “Het is echt niet normaal wat ze bij zich hebben Marleen,” hoorde ik een stewardess zeggen tegen een andere. Ik gniffelde. Welkom in India. Zelf was ik bang dat mijn baggage niet mee zou komen, maar vergeleken bij anderen hoefde ik me nergens zorgen om te maken. De regels van KLM over maximale bagage worden niet zo (helemaal niet) nagestreefd door de Indiase incheck-medewerkers. Alles moet passen met wat improvisatie, lijkt de insteek te zijn. Kijk maar eens naar een Indiase bus: de bagage op het dak geeft je een idee van wat er volgens hen mogelijk is. En dus worden er op allerlei manieren plaatsen gevonden danwel gemaakt in het vliegtuig. Totdat we klaar zijn voor vertrek. Althans, bijna klaar. “Sir, can you sit down please? And put your mask on. Put your mask on. Yes.” Roept de sterwardess nog even naar een passagier. Daar gaan we dan.
Zo vloog ik van een land met veel improvisatie naar een land met veel organisatie. Het is mij duidelijk geworden hoe verschillend samenlevingen omgaan met een situatie als een pandemie. Je kunt bevragen of en wat de beste manier is. Omdat dit een goed nieuws krant is, deel ik graag iets positiefs dat mij is opgevallen. In India bestaat over het algemeen een redelijke acceptatie in de loop van het leven, met de veranderingen en wendingen die daarbij komen kijken. Mensen ervaren dat ze niet alles kunnen maken zoals ze willen en vinden daar berusting in. Ook zijn velen simpelweg bezig met andere prioriteiten dan een pandemie, zoals het onderhouden van eerste levensbehoeften. Op straat voel je daarom weinig verschil. De pindaverkoop gaat door en de praatjes bij de groenteman ook. Mensen kijken, kiezen en doen al naar gelang hun prioriteiten: dat het alledaagse leven en de handel blijven draaien. Ik sta versteld van hoe men steeds weer ziet wat er wel kan, met alle improvisatie van dien. Dat het veiliger is, beweer ik niet, maar ik zie hoe deze levenshouding veel Indiërs helpt om zich mentaal staande te houden in een situatie als deze. En zo ondervind ik, en zie ik om mij heen, veel bewegingsvrijheid en ontspanning op straat. Iets wat niet vanzelfsprekend is in deze tijden.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
