Als mensen in diepe armoede eenmalig toegang krijgen tot kapitaal, kunnen ze daar tien jaar later nog steeds de vruchten van plukken. Dat blijkt uit een experiment van het MIT in India.
Voor het experiment in West-Bengalen zochten armoedespecialisten van het Massachusetts Institute of Technology (MIT), mensen die over amper 1,35 dollar per dag beschikten. Ze kregen een eenmalig aanbod van kapitaal, in de meeste gevallen vee, en enkele tientallen weken financiële steun bij de aankopen.
Nu het experiment afgelopen, worden de effecten op lange termijn duidelijk. In de jaren na hulp groeiden de consumptiepatronen van de gezinnen gestaag aan, en tien jaar later blijven hun levensomstandigheden nog steeds stabiel. Zehebben gemiddeld 30 procent meer om te spenderen dan deelstaatgenoten die niet opgenomen zijn in de studie, schrijven de auteurs in een paper in American Economic Review: Insights. Het experiment had positieve effecten op de voedselzekerheid, inkomen en gezondheid van de allerarmsten.
Vicieuze cirkel doorbreken
De wetenschappers leiden uit hun experiment af dat de allerarmste mensen niet uit een vicieuze cirkel kunnen geraken omdat ze de middelen niet voor hebben. Programma’s die eenmalig een kapitaalinjectie bieden, zoals het beleid waarop dit experiment gebaseerd is, kunnen dat verhelpen.
“Mensen met een laag inkomen hebben meestal geen uitweg uit de armoede”, licht MIT-econoom Abhijit Banerjee, een van de auteurs van de paper, verder toe. “Ze kunnen geen gebruik maken van economische opportuniteiten, omdat ze geen geld hebben om deel te nemen aan de economie.”
Een programma zoals dat van MIT, zegt Banerjee, is dus een enorme kans voor de arme bevolking. “Ze kunnen deze kans met beide handen grijpen en rijker worden, waardoor ze dus blijven de vruchten plukken van zo’n eenmalige kapitaalinjectie.”
Geen universele oplossing
Eureka? Dat valt nog te bezien. Het experiment van MIT zou kunnen werken in verschillende regio’s en landen, zegt Banerjee. Maar om gelijkaardige programma’s op grote schaal te implementeren, is mankracht nodig. “Of het nu gaat om ambtenaren, onbetaalde vrijwilligers van vzw’s of andere armoede-organisaties, dat maakt op zich niet uit”, zegt Banerjee. “De vraag is hoe effectief hun hulp is.”
Wie het programma implementeert, speelt dus een cruciale rol, aldus de econoom. “Zeker in het begin. De bedoeling van het programma is om de mensen die het geld krijgen te overtuigen van wat ze daar allemaal mee kunnen doen om er te blijven van profiteren. Dat soort interventies zijn vaak niet zo sterk. Toch is net dat cruciaal om deze oplossing op te schalen.”
