Op een zonnige dag in april zijn we begonnen met het project Adara. Het was een dag waarop alles fris en nieuw voelde en mijn lichaam tintelde van enthousiasme en inspiratie. Karan en ik stonden voor het huis, uitkijkend over de vallei terwijl de wind langs onze wangen streek. We voelden onze intentie helder en duidelijk: het starten van een mooi en inspirerend oord voor duurzaam en simpel leven. Simpel, maar ook in overvloed! Nu ik dit zo schrijf, vraag ik mijzelf: wat betekent dat eigenlijk? Voor ons betekent het leven met wat je nodig hebt en je daar op richten. Zoals goed en lekker eten van het land, en zoveel mogelijk zelf of lokaal ondernemen met de mensen en materialen die er zijn. Zo vloeien traditioneel en modern leven met elkaar samen en ondersteunen ze ons in comfort, inzicht en avontuur. Ja! Dat klinkt goed. Dat voelt goed. Maar nu: even bij de realiteit van de huidige status. Hoe stralend het ook kan zijn in de bergen van India, een vervallen huis blijft een vervallen huis tot je er iets aan doet natuurlijk.
De eerste dagen dat we hier rondliepen, en nog steeds eigenlijk, zijn er overal waar je kijkt projecten te bedenken. Elektriciteitsdraden springen uit de muren, de balkons hangen half verrot aan het pand, het badkamerdak functioneert hier en daar als douche wanneer het regent, houten deuren en ramen sluiten niet goed, enzovoorts. We hebben elektriciteit maar veilig wil ik het niet noemen. Elke ochtend om 7 uur vult Karan het water aan in de badkamer en keuken, waar we het opslaan in tonnen en emmers. Hiermee doen we de afwas, koken we, wassen we kleren en onszelf, spoelen we de wc door en geven we planten water. Het is zuiver genoeg om van te drinken. Alleen op regendagen is het wat troebel. Dan doe ik net of het een soort limonade is.
(Lees verder onder de foto)
Stap voor stap gaan we voorts met de projecten. Soms sloom als een slak, soms snel als een tijger. Deze week beginnen we met de elektriciteit en daarna volgen de waterleidingen. We zullen vrijwilligers uitnodigen die ons kunnen helpen met klussen als meubels maken, muren verven, houtwerk oliën en biologische tuinieren. Voor specifieke klussen nemen we lokale mensen aan. En ondertussen genieten we van het onderweg zijn. Ja, op zijn tijd is een waterfilter of een douche heel fijn. Of dat je op het balkon kunt zitten zonder eraf te vallen – heerlijk. Maar alles op zijn tijd.
Het is prachtig hoe je kunt wennen aan een simpeler leven. Ik verras mijzelf ermee, en mijn lichaam verrast mij ook. Na maanden van slapen op een houten ondergrond en deken is het weer wennen op een matras. Wanneer ik ’s avonds in bed lig, glijden mijn ogen over de nerven van het houten plafond boven mij. Dan kijk ik naar de deukjes en scheuren in de muren. Ik ken ze inmiddels allemaal. Een kaars flakkert op de tocht in het raamkozijn naast het bed. Buiten twinkelen lichtjes op de berg. En dan, soms, begint het zacht te regenen. Steeds harder tikken de druppels op het stalen dak. Terwijl het hoost voel ik dankbaarheid voor dit huis, dat na al die jaren nog steeds beschermt tegen weer en wind. Stiekem denk ik: misschien ga ik de regenwormen in de badkamer nog missen als straks alles gerenoveerd is. En met een deken van diep geluk over me heen val ik in slaap.
